Onrust
30 juni 2014Hier zit ik weer. Staren naar een wit blad, willen schrijven en de woorden niet vinden. In mijn hoofd komen ze wel, op papier niet. Praten lukt ook niet goed, met niemand. Ik praat wel, maar zeg niets wezenlijks. Ik praat, slaap, eet, lach, werk, functioneer. Ik doe mee. En intussen wringt er iets, lijk ik al maanden te worstelen met iets, maar ik weet niet goed met wat. De gedachten tuimelen door mijn hoofd, mijn gevoelens wisselen te snel en te vaak. De stabiliteit is zoek. Onrust, dat is wat ik voel. Geen blije, opgewonden onrust, maar irritante, vermoeiende onrust. Ik geloof dat ik het stilaan beu word, dat ik stilaan moe word van mezelf. Tijd om orde in de chaos te scheppen en dit zwalpende schip weer op de juiste koers te krijgen. Niet voor het eerst trouwens. Ik herken dit fenomeen wel bij mezelf. Misschien moet ik weer wat meer gaan schrijven om zo de juiste weg te vinden?
Schrijven kan alvast helpen… dus doen. Geef de onrust een “naam”.
schrijven helpt, zeker doen
veel succes alvast
Schrijven kan helpen; maar misschien moet je gewoon praten over de dingen die ertoe doen. Als je een -onbevooroordeeld- oor nodig hebt. Je geeft maar een seintje! Dikke knuffel!
Schrijven helpt. Praten ook. Er enkele maanden tussenuit knijpen ook, al is dat niet altijd even evident.
Ik herken zo goed wat je schrijft. Dat van die maanden er tussenuit knijpen, pas ik nu in een light versie toe: 2,5 maand vakantie, waarvan de helft ondertussen al is weggesmolten in veel me-time, veel slapen, veel tijd voor Zoon en Lief. Ondertussen zie ik al iets helderder.
Soms is het gewoon nodig…
Je gevoelens en gedachten materialiseren door ze zwart op wit neer te schrijven helpt vaak om een afstand te scheppen en duidelijker te kunnen zien waar het schoentje wringt.