Evenwichtig
10 januari 2011Na een slechte nachtrust (moeten opstaan voor onze plaswekkergebruiker – gewoonlijk val ik dan onmiddellijk weer in slaap, maar deze nacht niet) probeer ik rustig wakker te worden, met een grote mok hete thee, de krant en zicht op onze bevroren tuin waarop de zon haar eerste stralen werpt. Het uurtje sporten waarmee ik anders de week start, heb ik laten schieten. De licht zeurende hoofdpijn zou er alleen maar erger door worden.
De kinderen zijn weer naar school, na een fijne, gezellige vakantie. Vroeger vond ik vakanties (en de kinderen) meestal vermoeiend. Tegenwoordig geniet ik volop van hun aanwezigheid. We hadden bovendien in het begin van de vakantie een systeem bedacht om aangenaam gedrag aan te moedigen en dat werkte wonderwel. Moest ik dan niet werken? Jawel, maar zelfs dat lukte deze keer goed.
Ik kreeg dan ook een wat ongemakkelijk gevoel toen ik vorige week dit, dit, dit, dit en dit las. Verhalen van werkende moeders die allemaal proberen gezin en werk (en de rest van hun leven) zo goed mogelijk met elkaar te combineren. En zich goed of minder goed voelen bij het resultaat. Ik ben allicht niet het best geplaatst om een reactie achter te laten bij die verhalen. Ik ben ook een werkende moeder, maar ik heb het geluk dat ik 2 jobs heb gevonden die ik thuis kan doen, ook als de kinderen thuis zijn, en dat ik mijn werkuren vrij kan kiezen. Sommige weken werk ik héél veel, meer dan voltijds, ook ’s avonds en in de weekends. Maar tijdens de vakanties gaat het tempo naar beneden. En ik kan de kinderen altijd opvangen na school. Dus wie ben ik om iets te gaan zeggen over de strijd en zoektocht van andere werkende moeders? Maar toch… toch heb ik bedenkingen. Over werkende moeders in het algemeen. Over schuldgevoelens. Perfectionisme. Moeten. Willen. Verlangens. Verwachtingen. Loslaten. Keuzes maken. Niet alles kunnen hebben. Evenwicht. Rust.
Een delicate denkoefening om neer te schrijven. Met misschien een resultaat waar niemand op zit te wachten. Misschien moet ik dit verhaal nog maar even laten sudderen. Tot het klaar is om er op een goede manier uit te komen.
Licht in de duisternis 
Het is even schrikken te zien dat ik niet de enige ben met ‘evenwichtsproblemen’.
Ik zou je verhaal maar al te graag lezen 😉 dus laat nog maar even sudderen tot het klaar is.
Ik ben in ieder geval klaar voor een snelle douche. Mijn tweede start-to-run les zit er op ;-).
Ik denk dat de combinatie werken / kinderen voor alle vrouwen een oefening blijft. Soms loopt het gesmeerd en soms groeit alles je boven het hoofd. Ik vloek ook soms maar meestal vind ik het wel leuk om te blijven zoeken naar dat evenwicht. Ik vind het ook boeiend hoe leeftijdsgenoten het aanpakken en hoe anders de situaties zijn, situaties waarvan ik denk ze niet leuk te vinden. Ik kus mijn beide pollekes dat ik een manier gevonden heb om werk en gezin te combineren die ik leuk vind.
Ik wil je verhaal ook wel ooit eens lezen hoor. Hier worden natuurlijk ook veel evenwichtsoefeningen uitgevoerd maar ik heb nog niet de indruk dat het echt teveel van ons vraagt (soms wel natuurlijk, maar dan is het meestal door een samenloop van omstandigheden) – alhoewel, het evenwicht van ManLief zal toch eens wat meer onder de loep moeten genomen worden vrees ik.
Werken en kinderen opvoeden is en blijft spitsroedenlopen of liever gezegd: je zit altijd in een spasme. Ik heb met mijn vier kinderen in acht jaar tijd altijd gewerkt. Ook ik had het geluk dat ik kon werken onder schooltijd en ’s avonds gaf ik lezingen en volgde ik cursussen. In die tijd was het nog niet zo gewoon dat de vrouw bleef werken, maar ik heb als kind al besloten een beroep te kiezen waarmee ik deeltijd kon werken (ik ben logopediste). Toch is het wel eens voorgekomen dat ik mensen uit Noord-Holland kreeg op consult en dat – terwijl ze al onderweg waren – mijn dochter met spoed moest worden geopereerd aan haar blindendarm! Gelukkig was haar oudere broer thuis en kon rijden en gelukkig wist ik nog niet dat ze geopereerd zou worden toen ik ze samen naar de dokter stuurde, maar toch! Ook heb ik nog steed spijt dat ik niet bij de laatste lagere schooldag van mijn dochter kon zijn, omdat ik drie maanden daarvoor al een studiedag had afgesproken op een school, waar een heel team hun agenda op mij had afgestemd, zulke dingen……
de woorden die je aanhaalt klinken alvast veelbelovend. Ik ben een beetje van het idee dat we gewoon te veel willen – een job, een tof (groot, blinkend) huis, veel (toffe, hoogbegaafde en tofgekleede) kindjes die we op de voet volgen, op reis, koken, eigen hobby’s,schitterende relatie, alle dagen fun… als ik merk wat voor stress dat ‘gemoet’ veroorzaakt hoeft het voor mij allemaal niet. Aan iedereen de keuze om daar zelf knopen in door te haken en voor een of andere combinatie te kiezen.
Ben heel benieuwd naar je mening. Ben een voltijds werkende moeder van twee kleintjes van 2 en 4(kan mijn job niet part-time doen), mijn man werkt ook voltijds, maar van thuis uit, dus meer flexibel. Wij hebben veel hulp in huis voor de praktische zaken – niet opvang van kinderen – dus dat is fantastisch en maakt het allemaal doenbaar.Ik realiseer me zeker dat niet iedereen die mogelijkheid heeft. Maar wat ik vaststel is : om op te voeden heb je TIJD nodig. Dat doe je dus niet in een uurtje ’s avonds en ’s morgens. Die “kwalitijd” waar zo over gedaan wordt, daar geloof ik toch maar half in. Natuurlijk is het belangrijk dat mama en/of papa (want waar zijn de vaders in al deze verhalen ???? Ben ik echt een uitzondering/gelukzak met een man die zich deze problematiek even sterk aantrekt en die zich net zoals mij zoveel mogelijk engageert voor het gezin ?) “kwalitijd” hebben met hun kinderen, maar als dat maar een uurtje of zo is per dag, is dat wel héél erg weinig om consequent te zijn…
En voorts proberen we erg te letten op de hoeveelheid activiteiten buiten school en in het weekend om onze kinderen niet te bombarderen met indrukken en toestanden. Niet altijd gemakkelijk in deze tijd.
Maar wij merken dat als onze kinderen moeilijk zijn, dit dikwijls is omdat ze moe of overgestimuleerd zijn, en dan is dat enkel en alleen onze eigen verantwoordelijkheid als ouders.
Ik ben benieuwd. Neerschrijven, dat verhaal!
Ik wil jouw mening ook wel lezen hoor. In het geheim denk ik dat we het allemaal wel ok doen, die evenwichtsoefening, maar een beetje zwichten onder de angst dat ‘de maatschappij’ er anders over denkt. Als ik het even niet meer zie zitten, denk ik terug aan mijn eigen jeugd: wat vond ik het leukst? De tijd dat de ouders allebei voor mij paraat stonden of de tijd dat zij met iets bezig waren en ik buiten hun zicht andere dingen kon doen?
Ik vind jou een wijze madam. Dus zal ook zeker komen lezen. 🙂
[…] heb de afgelopen dagen mijn huiswerk gedaan en nagedacht en geschreven en geschrapt en geherformuleerd, om uiteindelijk tot dit […]
[…] mevrouw begon erover, gaf een paar links en schreef ettelijke bladzijden, hier werd naar een boel snel-klaar-recepten gevraagd en ik ging […]