Beste lezer – deel 2
18 november 2012Nog geen paswoord, zoals u ziet. Ik worstel er wat mee.
Mijn vorige bericht doet wat stof opwaaien. Een klein beetje maar, hoor. Zo drukbesproken en veelgelezen is mijn blog nu ook weer niet. Maar toch genoeg om mij ertoe aan te zetten om een en ander te verduidelijken.
Enkele jaren geleden inspireerde Lien mij om te beginnen te bloggen. Ik liet aan wat vrienden en familieleden weten dat ik met een blog was gestart. Ik kreeg via Lien en via andere blogs mijn eerste onbekende lezers. Ik begon zelf blogs te lezen en liet hier en daar reacties achter. Mijn leven in blogland was begonnen.
Ik heb er heel bewust voor gekozen om anoniem te bloggen, zodat onbekenden mijn identiteit niet zomaar konden achterhalen, en ik denk dat ik in al die tijd redelijk anoniem ben kunnen blijven. Ik ben nog niemand tegengekomen die ineens zei: “Moh, jij moet Lichtindeduisternis zijn!”. Ik wil ook niet dat mensen die me beroepsmatig kennen de link leggen tussen mij en mijn blog. Tot nu toe is dat gelukkig ook nog niet gebeurd. En zolang ik anoniem blijf bloggen, zal dat waarschijnlijk ook niet gebeuren.
Dat onbekenden mijn blog lezen, wel of niet commentaar achterlaten, kritiek of tips geven, op hun blog naar mijn blog verwijzen, aan anderen vertellen wat ze op mijn blog hebben gelezen, mijn blog lezen als leuke literatuur, een soort boek, vervolgverhaal, inspiratie halen op mijn blog, enz., daar heb ik geen probleem mee. Ik doe trouwens hetzelfde met de blogs van anderen. Ik weet ook dat die onbekende mensen een bepaald beeld van me krijgen via mijn blog. Geen enkel probleem mee. Het is een beperkt beeld. Dat weten zij en dat weet ik. En als we elkaar ooit in levende lijve zouden ontmoeten, kan dat beeld worden bijgestuurd. Dat is duidelijk.
Dat kennissen, vrienden, familieleden mijn blog lezen, vind ik evenmin een probleem. Wat hier verschijnt, mogen mensen die me kennen weten. Vreugde, verdriet, neutrale dingen, tips, vertelseltjes, commentaar, kritiek… ze mogen het allemaal lezen. En mijn kennissen, vrienden, familieleden mogen over die berichten denken wat ze willen en ze mogen ermee doen wat ze willen. Lezen, commentaar achterlaten (liefst zonder mijn identiteit bloot te geven), geen commentaar achterlaten, met elkaar bespreken, tegen mij over praten, vragen stellen, via een mail reageren,… Allemaal geen probleem mee. Deze blog was nooit bedoeld als geheime missie, integendeel.
Onlangs heb ik ontdekt dat er nog een derde categorie lezers bestaat. Lezers die ik niet ken, nog nooit ontmoet heb, maar die wel weten wie Lichtindeduisternis is. Voor wie ik en mijn leven dus niet meer anoniem zijn, maar die voor mij wel anoniem zijn. Sommige van die mensen hebben blijkbaar de indruk dat ze me kennen en blijken over mij en mijn blog te praten met tegen bekenden alsof ze me kennen. Het is een manke vergelijking, maar ik krijg dan het gevoel dat ik in mijn huis zit en iemand vanuit het donker bij me binnenkijkt, zonder dat ik het weet. In diezelfde manke vergelijking komen bekende lezers bij mij op bezoek en zitten ze samen met mij in mijn huis, en kijken onbekende lezers in hun eigen huis af en toe naar een filmpje dat ik over mezelf uitzend. Ik voel me daar niet goed bij, bij die derde categorie. En daarom wil ik mijn blog voorbehouden voor mensen die ik ken en voor mensen die ik niet ken en die mij niet kennen. De tussencategorie zal elders moeten gaan lezen.
Ik krijg de indruk dat hierdoor lezers zullen afhaken, bekende en onbekende, en dat vind ik heel jammer. Ik vraag me al de hele week af of ik toch niet gewoon door moet gaan, zonder paswoord. Maar ik blokkeer en krijg geen letter op papier als ik nog maar denk aan categorie 3, de gluurder in het donker. Terwijl ik toch zo graag wil schrijven. Er zitten stukjes in mijn hoofd en die willen eruit. Ik wil ze met jullie delen en jullie reacties lezen. Kortom, ik wil blijven bloggen. Maar achter een paswoord zal het niet meer hetzelfde zijn. Nieuwe lezers zullen er dan ook niet meer bijkomen, denk ik. Frustrerend allemaal! Pfft. Wat denken jullie ervan?
Licht in de duisternis 
Goh… Ik denk inderdaad dat er een pak minder reacties zullen komen eens je met een paswoordje blogt.
Zelf vind ik het ook een eng idee dat mensen die ons kennen, ons blog zouden lezen. Niemand van onze familie en maar enkele vrienden weten van ons blog. Moest dat veranderen, weet ik ook niet of ik het nog wel zou kunnen…
En ‘dubbel’ bloggen… is dat geen optie? Een ‘geheime’ blog waar je maar die mensen van op de hoogte brengt die je ook wil dat die die dingen lezen die daarop komen én reageren… en daarnaast een blog die open is waar je gewoon blogt over de dingen van alle dag. ’t is idd een moeilijke want enerzijds zie je je blog als een stuk privédagboek waar je dingen op kwijtwil die je wil behouden voor later, het nageslacht… anderzijds wil je ook graag interactie met je lezers over bepaalde dinges… Dat is bij mij ook zo dus hé voor alle duidelijkheid 🙂 en ik worstel er soms ook mee. En moest ik te weten komen zoals jij dat er over mij geroddeld wordt door mensen die mij van haar noch pluimen kennen maar enkel mijn blog lezen dan zou ik daar ook niet gelukkig mee zijn.. Maar ik heb mijn anonimiteit van gans ih begin ondertussen (bijna) helemaal opgegeven dus tja, ik let sowieso al op wat ik opschrijf en dat is idd niet altijd even leuk. Je houdt je idd in bij momenten…; veel succes met de zoektocht naar de juiste formule voor jou!
Als het vooral gaat om het (“vrij”) schrijven zelf : achter gesloten deur. Als het gaat om interactie, ook met (nieuwe) onbekenden, moet je het vrij laten, met alle risico’s vandien.
“No risk no fun” is een leuze uit mijn windsurftijd.
begrijp ik 100 %, je vergelijking met de gluurder achter een donker raam… vies gevoel.
Als je echter van plan was om ook de categorie ‘echte onbekenden’ een passwoord te geven, dan is er niets opgelost, een vals email adres is snel gemaakt. Dus kun je enkel voor bekenden verder bloggen. Ik blog helemaal niet, dus niets mis met die keuze!
Is inderdaad een moeilijke. Je moet vooral doen waar je jezelf goed bij voelt. Dat blijft het belangrijkste. Verder heb ik er geen ervaring mee, vrees ik, want heb zelf geen blog.
Voor de verandering sluit ik mij eens hélemaal aan bij Bentenge. Hé, is dat de eerste keer? 🙂
En ook: wie jouw blog echt wil blijven volgen, zal niet afhaken, denk ik…
Om eerlijk te zijn zat ik al een week mij af te vragen of ik je een paswoord zou vragen of niet. Het zou hoogstwaarschijnlijk ‘niet’ worden.
Terwijl ik je twijfel heel goed begrijp en zo een keuze respecteer, voel ik me toch wat teveel buitenstaander op je blog om me in een selecte club toe te voegen bij iemand die zich net vrij bewust is van wie meeleest en wie niet.
Ik volg graag blogs van gewone mensen met een job, een gezin, met kleine successen en herkenbare uitdagingen. Het is leuk om te herkennen, te lachen met kleine anekdoten enz. Maar uiteindelijk , op wat bloggers na die ik intussen ontmoet heb en met wie ik bevriend ben, ken ik jou niet en jij mij ook niet. en dan wil ik me niet opdringen ….en zo voelt een paswoord aan een onbekende vragen voor mij wel.
Maar ik begrijp je wel.
Ik vraag me ook wel eens af wie meeleest op mijn blog, of ik teveel vrijgeef. Doorgaans sta ik er niet teveel bij stil en hoop ik dat ik in mijn blog te banaal blijf en me niet echt vrijgeef voor vreemden. Anderzijds ben ik bewust beginnen bloggen om net mensen die ver wonen wat algemeen op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in mijn leven en amuseer ik me vooral in de interactie met andere bloggers. Zelf kies ik dus liever voor een open blog maar doe ik aan zelf-censuur in bepaalde onderwerpen, wat erop kan of niet (met het risico dat het zo banaal en saai wordt)
@ Goofball (en alle anderen): ik wil eigenlijk helemaal niet achter een paswoord bloggen. Toen ik ontdekte dat een persoon die via iemand uit mijn naaste familie van mijn bestaan weet, maar die ik zelf helemaal niet ken, mijn blog volgt en ook over mijn blog praat met dat familielid (een familielid dat mijn blog overigens niet leest) (klinkt ingewikkeld, ik weet het), voelde ik me erg ongemakkelijk bij die fascinatie voor mijn doen en laten. Ik wou en wil niet meer dat die persoon meeleest. Anderzijds gaat met een paswoord een groot deel van het plezier van het bloggen voor mij verloren, en dat wil ik eigenlijk niet. Wat geeft dan de doorslag? Nu er een paar weken overheen zijn gegaan begin ik stilaan ‘Foert!’ te denken. Ik wil me niet laten opjutten en laten beïnvloeden door die persoon. Ik wil mijn blog niet veranderen omwille van 1 persoon. Dus de kans is klein dat ik achter een paswoord ga bloggen. Het ene voordeel weegt niet op tegen de nadelen.
Ik begrijp het volledig. Ik ben zelfs al een beetje paranoïde geworden. Dan vraagt een collega hoe het is met “dochterlief”, terwijl ik enkel op mijn blog op die manier naar haar verwijs, en dan denk ik van “zou die nu in ’t geniep meelezen?”. Eng idee. Nu, ik heb minstens één lezer die mij in mijn blog herkend heeft, maar zij liet mij dat dan ook eerlijk weten. Was op zich wel grappig.
Het is dubbel hé allemaal. Soit, ik blijf je lezen. Paswoord of niet.
Ik weet niet of het praktisch mogelijk is, maar gewoon blijven bloggen, en als je toch eens iets wilt schrijven waarvan je die donkere meelezer niét op de hoogte wilt brengen, een paswoordje?
heel blij dat ik kan blijven lezen, als echte anonieme lezer. Want ik ging geen paswoord aanvragen. Ik heb dit éénmaal gedaan, en voelde me er nadien niet echt Ok bij… Moedige keuze van jou, alle succes…!