De HAPPY-methode

Nog als aanvulling op mijn vorige bericht:
HAPPY staat voor:
H > Horen wat er is en contact maken
A > Accepteren van gevoelens en behoeften
P > Problemen oplossen
P > Persoonlijke zelfstandigheid vergroten
Y > Yes! Succes vieren & positieve overtuigingen versterken

Om te onthouden

Ik las het boek ‘Happy kids: bouw aan zelfvertrouwen met de bewezen HAPPY-methode: door simpele veranderingen meer plezier, voor je kind en voor jou’ van Sella van de Griend. Geen slecht boek, maar ook geen echte aanrader. Ik heb er een wat dubbel gevoel bij. Er staat veel waarheid in, maar soms leek de hele methode me zo vermoeiend. Alsof je in het dagelijkse leven altijd de tijd en energie hebt om altijd goed naar je kind te luisteren, zijn of haar gevoel en je eigen gevoelens te accepteren, samen met je kind naar oplossingen te zoeken enz. Maar enkele uitspraken of wijsheden vielen me wel op en wil ik onthouden. Dus schrijf ik ze hier maar neer.

• ‘If you don’t live your talents you lose them.’
• ‘Welke bloem heeft zich ooit afgevraagd: ben ik het wel waard om tot bloei te komen?’
• ‘Je bent dus alleen verantwoordelijk voor je eigen gedrag en je eigen gevoel. Je bent niet verantwoordelijk voor het gevoel en gedrag van een ander, zolang je de ander met respect benadert.’ (Echt iets voor mij. Ik voel het gevoel van een ander soms (bijna) zelf en dat is best moeilijk.)
• ‘Je kunt je maar een beetje aardiger voordoen dan dat je je van binnen voelt. Probeer je irritatie te onderdrukken, dan kan die irritatie zich op een onbewaakt moment uiten. Als een bal die je onder water duwt: hoe dieper je hem onderduwt, hoe harder hij omhoog komt.’
• En een variant: ‘Hoe verder je de bal onder water duwt, hoe hoger en met meer kracht hij omhoog schiet als je hem loslaat. Zo is dat ook met de spanningen van jou en van je kind.’
• ‘Children don’t need much advice but they really do need to be listened to and not just with half an ear’ (een uitspraak van Emma Thompson)
• ‘Als hij (het kind) nog vol is van de emoties, verwarring of onzekerheid, dan heeft oplossingen aandragen geen zin. Die worden niet gehoord, eerst moet uitgesproken zijn wat hem dwarszit.’ (Dat vergeet ik soms. Om het probleem snel van de baan te hebben, wacht ik niet altijd af tot het hele verhaal eruit is gekomen, vooral als de kinderen niet meteen alles vertellen.)
• ‘Een ‘zelf’ is om te ontwikkelen, te leven en te vieren, niet om te worden afgebroken.’
• ‘Met de uit faalangst geboren gedachte: ik kan vast niet harder zwemmen dan die miljoenen anderen… dus waarom zou ik meedoen? waren we hier niet geweest.’
• ‘Denken, voelen en doen, beïnvloeden elkaar in deze volgorde. Hoe je over iets denkt, bepaalt je gevoel. En hoe je je vervolgens voelt, bepaalt weer wat je doet. Dit is een volledig automatisch proces waar we ons niet van bewust zijn.’
• ‘Ooit een bloem gezien die dacht: groeien kost me te veel moeite, dus dat doe ik niet?’
• ‘Als kinderen zich goed voelen, gedragen ze zich goed.’
• ‘Als je de ander de schuld geeft, verandert er niets. Als je verder kijkt, verandert er iets.’
• ‘Problemen zijn uitdagingen die om oplossingen vragen.’
• ‘Als je niet de juiste resultaten krijgt, probeer dan een andere manier.’
• ‘You could either be right or happy’
• En deze ga ik hier in huis in het groot ophangen: ‘Verliezers komen met excuses, winnaars zoeken naar oplossingen’, voor als de jongens weer eens mopperend thuiskomen met de boodschap dat de scheidsrechter in het voordeel van de tegenpartij floot en het regende en het koud was,…

Allemaal willen we de hemel

Ik werk mijn pagina ‘Zeg me wat je leest…’ regelmatig bij zonder het boek dat ik dan toevoeg hier te vermelden in een bericht. Zo niet deze keer. Over dit boek van Els Beerten, ‘Allemaal willen we de hemel’, moet ik wel iets schrijven. Mijn boek van 2011 was ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’. Mijn boek van 2012 zou wel eens dit boek kunnen worden. Adembenemend mooi. Sober geschreven. Schitterende opbouw. Beklijvend verhaal. Indrukwekkend hoe het vertelstandpunt van de verschillende vertellers klopt, hoe de personages ‘kloppen’. Mooi hoe de titel verweven zit in het verhaal.
Het boek stond al lang op mijn lijstje en ik ben blij dat ik het eindelijk heb kunnen lezen. Ik was bang dat ik het niet uit zou krijgen voor ik als lid van de Lezersjury van de Gouden Boekenuil aan de slag mag (5 boeken lezen tegen eind april), omdat het een behoorlijk dik boek is (net geen 500 blz.), maar dat was geen enkel probleem. Zo goed is het.

Verplichte lectuur

Ik heb net ‘De correcties’ van Jonathan Franzen doorworsteld. Doorworsteld is het gepaste woord in dit geval. ‘De correcties’ wordt door ongeveer alle boekenrecensenten bejubeld als het beste boek van het afgelopen decennium, of het schilt niet veel. Dit jaar werd een volgende boek van Jonathan Franzen gepubliceerd: ‘Vrijheid’, waarnaar de fans blijkbaar al tien jaar uitkeken en dat in De Standaard der Letteren door verschillende mensen tot het beste boek van het jaar werd uitgeroepen en door Oprah Winfrey werd opgenomen in haar ‘book club selection’ (wat een reclame!). Hoog tijd om ‘De correcties’ toch nog maar eens mee te brengen uit de bibliotheek. Ik had al eens vijf bladzijden gelezen en het weer ingediend. Het kon me niet bekoren. Deze keer heb ik doorgebeten en de 503 bladzijden van begin tot einde gelezen. In bijna 10 weken tijd, denk ik, terwijl ik zo’n dik boek, als het me echt boeit, gemakkelijk in een week kan uitlezen. En wat vond ik er nu van? Pffft. Moeilijke vraag. Hét boek van de laatste 10 jaar was het voor mij zeker niet. Ik begrijp niet waarom het zo de hemel in geprezen wordt. Een slecht boek is het natuurlijk ook niet. En hoe verder ik geraakte, hoe beter ik het vond. Hoe beter ik me ook kon inleven in de personages, iets wat voor mij essentieel is om van een boek te houden. In het begin struikelde ik nogal over het karakter en de beschrijving van de zonen. Ik voelde geen medeleven, geen sympathie, geen empathie, geen begrip, maar ergernis en soms zelfs weerzin. Het onderliggende verhaal (een doorsneegezin, waarin elk gezinslid met zijn eigen moeilijkheden kampt, maar de ouders ook worstelen met de problemen van hun kinderen en vice versa) is mooi, maar ook overwegend negatief. En negativiteit, zonder veel hoop en schoonheid, nee, daar hou ik niet zo van.

Misschien daarom hield ik des te meer van ‘Schaduwkind’ van P.F. Thomése, het eerste boek dat ik van deze schrijver las. Een klein, dun boekje van 105 blz., aangrijpend mooi, hoewel het over een heel akelig onderwerp gaat: het verlies van een kind.
“Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar hoe heten vader en moeder van een gestorven kind?”
Thomése zoekt in zijn boek naar woorden om over de dood van zijn dochtertje te schrijven. Een boek om stil van te worden.

Sien en Maria

Kent u Sien en Maria? Die twee dames die huizen uitmesten in een programma van vtm? Ik heb het programma nooit gezien, hoogstens een klein fragmentje tijdens het zappen, maar ik wou wel eens weten wat ze in hun boeken vertellen. Want ja, intussen hebben de dames enkele boeken gepubliceerd. (Geen onbekende trend in BV-land.)

Ik hou niet van opruimen en poetsen. En ik heb mijn leven zo georganiseerd dat ik weinig of geen tijd heb om me met die dingen bezig te houden. Ik heb in een snel tempo vier kinderen gekregen. We zijn een paar keer verhuisd. Er werd een huis gebouwd. We werken allebei fulltime, manlief in een regelmatig werkritme, ik niet. Ik kan niet zonder hobby’s (lezen, reizen, handwerken, bloggen,…) en ontspanning (televisie kijken, gaan eten, langsgaan bij vriendinnen, schitteren op feestjes,…). Sporten is op mijn leeftijd een noodzakelijk kwaad geworden. En oh ja, we zijn onze tuin in fases aan het aanleggen, en die tuin zal, zoals iedereen ons verzekert, de eerste jaren heel wat onderhoud  vragen. Dat blijkt tot nu toe te kloppen. De vier kinderen hebben intussen een leeftijd bereikt waarop ze heel wat activiteiten hebben. En voortdurend op verjaardagsfeestjes worden uitgenodigd. En het fijn vinden dat je komt supporteren op sportwedstrijden en dansoptredens. Vier kinderen, een kat en twee konijnen vraagt ook wat werk in het huishouden, o.a. inkopen doen, koken, wassen, strijken, kleding en schoenen en materiaal voor alle activiteiten kopen. We vinden het ook belangrijk om ons belangeloos voor iets in te zetten. Dus zijn we bij de ouderraad op school, manlief als voorzitter en ik als lid, en ben ik secretaris van de scouts.

U begrijpt het al. We hebben weinig of geen tijd om op te ruimen en te poetsen. Ik heb nooit de ambitie gehad om van mijn huis een showroom te maken en vind mijn eigen huis niet ongezelliger dan dat van anderen, maar ik wil het ook wel graag opgeruimd en netjes hebben. Na een vakantie zonder werkvrouw hebben we nu wel opnieuw iemand gevonden, maar we hebben na drie zittingen al door dat ook deze vrouw niet zal zorgen dat je van onze vloer kan eten.

Om een lang verhaal kort te maken, toen ik hun boeken in de bib zag staan, vroeg ik me af of Sien en Maria goeie tips voor me zouden hebben. En geloof het of niet, ik heb hun boek ‘Poetsen met Sien & Maria’ met plezier gelezen (in vogelvlucht weliswaar) en ik kreeg zelfs zin om te gaan poetsen. Alleen het late uur op het moment dat ik het boek dichtsloeg, hield me tegen om erin te vliegen. En ik moet eerst nog microvezeldoekjes in drie kleuren gaan kopen. Rood voor het toilet, blauw voor de badkamer en groen voor al de rest.
Ik zet het boek op mijn verlanglijst.

Van het leven geleerd

Ik heb opnieuw een beklijvend boek gelezen. ‘Van het leven geleerd’ met als subtitel ‘Levenslessen over verlies en verdriet’ van Manu Keirse. De auteur vertelt in dit boek wat het leven, wat zijn levenservaringen hem hebben geleerd over verdriet, verlies, omgaan met verlies en verdriet. Er staan heel veel voorbeelden in het boek. En ik ben dikwijls spontaan beginnen te huilen bij de aangrijpende verhalen die hij vertelt.

Opvoeding

“Opvoeden in een verwenmaatschappij – hoe maak je je kind toch gelukkig?” Een interessant boek van Marijke Bisschop. Ik heb nooit het idee gehad dat ik mijn kinderen verwen. Maar in het boek staan enkele dingen waar ik in de toekomst toch wel meer aan wil denken. Zoals mijn kinderen niet te snel zielig vinden. En niet te veel achter hen aan lopen om alles in hun plaats doen. Hen de kans geven om zelf dingen uit te proberen zonder hulp zodat ze van de voldoening kunnen proeven als het lukt. Ja, echt een interessant en nuttig boek.

Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht

Ik heb een heel goed boek gelezen. ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ van Mark Haddon. Ik neem even de korte beschrijving over van de bibliotheekcatalogus:

“De 15-jarige Christopher is autistisch. Hij heeft moeite met emoties en onoverzichtelijke situaties, maar is een kei in logica en wiskunde. Wanneer blijkt dat de hond van de buurvrouw is vermoord, onderneemt hij een speurtocht die zijn leven op zijn kop zal zetten. Boeiende blik op de wereld door de ogen van een autist. Het vertelperspectief ligt bij Christopher zelf, zodat zijn gedrag, dat voor een buitenstaander onbegrijpelijk zal zijn, een eigen logica krijgt. De verhaallijn wordt regelmatig onderbroken door meer bespiegelende hoofdstukjes, waarin Christopher zijn visie op het leven geeft. Wiskundige problemen spelen naast het speurwerk een grote rol en worden vaak verduidelijkt door illustraties van de auteur. Illustraties, foto’s, schema’s, lijstjes en teksten in verschillende lettertypes geven ook visueel vorm aan Christophers wereld. De auteur heeft zich knap ingeleefd in zijn hoofdpersoon en weet zijn innerlijk leven overtuigend én humoristisch weer te geven.”

Ik heb me regelmatig afgevraagd of dochterlief de wereld zoals Christopher zou bekijken, maar ik denk van niet. Weet eigenlijk wel zeker van niet. Of toch niet helemaal. Maar misschien af en toe, hier en daar wel een beetje. En dat is een pijnlijke gedachte.

De weg

Lang geleden dat ik zo gepakt werd door een boek. Niet moeilijk misschien, want ik lees nogal wat chicklit en dat is meestal heel ontspannend, maar ook heel licht leesvoer. Maar het boek dat ik nu las, ‘De weg’ van Cormac McCarthy, maakte ook veel meer indruk op me dan serieuze en goede bestsellers als ‘Duizend schitterende zonnen’ of ‘De schaduw van de wind’. Ik kan het niet beter samenvatten dan zoals het hier geschreven staat. (De tijd dat ik vlotte boekbesprekingen kon schrijven is duidelijk voorbij.) Toen ik de achterflap had gelezen, kon ik me niet goed voorstellen dat een volledig boek over dit onderwerp zou blijven boeien, maar dat deed het dus wel. Gewoon lezen, deze prachtige, fijngevoelige, ontroerende roman.

De vijf geheimen

Ik heb onlangs een interessant boekje gelezen. ‘De vijf geheimen die je moet ontdekken voor je sterft’ van John Izzo.
Een groep onderzoekers sprak met meer dan 200 60-plussers. Mensen die door anderen werden bestempeld als ‘iemand die de zin van het leven heeft ontdekt en een gelukkig leven leidt’. De groep interviewers stelde een aantal vragen over ‘het leven’ aan die mensen tussen 60 en 106 jaar en haalde uit de antwoorden de vijf geheimen die je moet ontdekken voor je sterft om een gelukkig leven te leiden.

1. Wees trouw aan jezelf
2. Heb nergens spijt van
3. Word een liefdevol mens
4. Leef in het nu
5. Geef meer dan je neemt

Vooral aan het eerste geheim heb ik de laatste weken regelmatig gedacht. Dat mensen gelukkiger zijn als ze ervoor kiezen bewust te leven, zich regelmatig afvragen of ze hun hart volgen en trouw zijn aan zichzelf, of hun leven gericht is op de dingen die werkelijk belangrijk voor hen zijn, of ze de persoon zijn die ze in deze wereld willen zijn.
Ook de andere geheimen vond ik interessant.
Er staan in het boek ook telkens tips om te helpen om het geheim in praktijk te brengen. Best een interessant boekje. Morgen gaat het terug naar de bibliotheek, maar bij mijn volgende passage door de Fnac ga ik het zoeken zodat ik er regelmatig in kan bladeren.